زمانی که استیو جابز مدیریت کمپانی اپل را برعهده داشت، اجازه نمی داد تا فرزندانش برای مدت طولانی پشت "آی پد" و"آیفون" های خود بنشینند. چرا؟ روزی آقای "نیک بیلتون" روزنامه نگار نشریه ی "The New York Times "، از استیو جابز پرسيد: "آیا این درست است که فرزندان شما عاشق آیپد هستند؟"
جابز در پاسخ به سوال این روزنامه نگار پاسخ داد:
"آنها از این محصولات استفاده نمی کنند. ما در خانه مدت زمان استفاده ی کودکان از آیپد را محدود کرده ایم."
کارشناسان در این رابطه می گویند:
"برای کودکان زیر 10 سال، باید مدت زمان استفاده از تلبت حدود نیم ساعت و تلفن های هوشمند حداکثر 2 ساعت در شبانه روز در نظر گرفته شود. برای رده ی سنی 10 تا 14 سال نیز استفاده از کامپوتر تنها به منظور انجام تکالیف مدرسه، بلامانع است. و تنها از سن 14 سالگی به بعد می توان محدودیت های استفاده از کامپیوتر و فن آوری های هوشمند را برداشت."
سر فرزندان خود را چگونه گرم کنیم؟
نویسنده ی کتاب زندگی نامه "استیو جابز" در این رابطه می گوید:
"جابز با مکالمه و گفتگو با فرزندانش توانست جای دستگاه هایی که خودش اختراع کرده بود را در زندگی آنها پر کند.
او در این رابطه هر کاری از دستش برمی آمد اعم از خواندن کتاب، تعریف داستان و غیره را برای آنها انجام می داد. در نهایت فرندان او از جمله کودکانی بودند که بدون اعتیاد به شبکه ی جهانی بزرگ شدند.
آیا شما هم حاضرید این محدودیت ها را در زندگی فرزندان خود اجرا نمائید؟"
پژوهشگران دانشگاه امپریال کالج لندن و موسسه تحقیقاتی متودیست در آمریکا نانوسوزن‌های ریزی را طراحی کرده‌اند که با موفقیت بخشهای مختلف بدن موش‌ها را به تولید رگهای خونی جدید وادار می‌کند.
این پژوهشگران امیدوارند که این روش در نهایت بتواند به اندام و اعصاب آسیب‌دیده در درمان خودشان کمک کرده و به اندام اهدایی نیز اجازه رشد بدهد.
این نانوسوزن‌ها با انتقال اسیدهای نوکلئیک به بخش های خاص کار میکنند. اسیدهای نوکلئیک اجزای سازنده همه موجودات زنده بوده و به کدگذاری، انتقال و بیان اطلاعات ژنتیکی می‌پردازند. دانشمندان اکنون در حال بررسی راه های استفاده از آنها برای برنامه‌ریزی مجدد سلول‌ها به منظور اجرای عملکردهای مختلف هستند.
نانوسوزن‌ها سازه‌های ریز متخلخلی هستند که مانند یک اسفنج برای حمل اسید نوکلئیک بیشتر از سازه‌های جامد عمل میکنند؛ این امر آنها را در تحویل محموله خود موثرتر میکنند. این نانوسوزن‌ها می‌توانند در سلول رخنه کرده، از غشای خارجی آن عبور کرده و اسید نوکلئیک را بدون صدمه رساندن به سلول و کشتن آن منتقل کنند.
این نانوسوزن‌ها از سیلیکون زیست‌تجزیه‌پذیر ساخته شده‌اند، از این رو می‌توانند بدون باقی گذاشتن ضایعات سمی در بدن باقی بمانند. سیلیکون طی دو روز تجزیه شده و تنها مقدار غیرقابل توجهی از ماده‌ای موسوم به سیلیسیک اسید را از خود بجا می‌گذارد.
محققان در کارآزمایی خود نشان دادند که این نانوسوزن‌ها می‌توانند دی‌ان‌ای و آران‌ای خاموشگر اسیدهای نوکلئیک را در سلول‌های انسانی در آزمایشگاه وارد کنند. آنها همچنین نشان دادند که می‌توانند اسیدهای نوکلئیک را در عضلات پشت موش‌ها وارد کنند. پس از هفت روز، افزایش شش برابری در عملکرد رگهای خونی جدید در عضلات پشت موش مشاهده شد و شکل‌گیری رگهای خونی جدید طی یک دوره 14 روزه ادامه یافت. این روش هیچ التهاب یا عوارض جانبی دیگر ایجاد نکرد.
دانشمندان امیدوارند در آینده بتوانند با استفاده از این نانوسوزن‌ها به تحریک شکل‌گیری رگهای خونی جدید در انسان برای ارائه اتصالات لازم به اندام‌های پیوندی و سایر کاشت‌های مصنوعی به بدن کمک کنند.
محققان اکنون قصد دارند ماده‌ای مانند یک باند منعطف تولید کنند که می‌تواند با نانوسوزن‌ها همراهی کند. ایده محققان، اعمال این ابزار بر بخشهای مختلف بدن چه در خارج و چه در داخل برای انتقال اسیدهای نوکلئیک ضروری برای ترمیم و تنظیم مجدد برنامه‌ریزی سلولی است.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید